Turystyczne poznawanie kultury i przyrody polsko-słowackiego Spisza

Nie da się ukryć – nasze podejście do turystyki mocno się zmieniło. Czy na lepsze czy na gorsze – to już indywidualny osąd. Kiedyś wystarczyły dobre buty, plecak do którego wrzucało się śpiwór, coś do jedzenia i ubranie na zmianę. Super gdy miało się mapę terenu, po którym zamierzało się wędrować (co wcale nie było takie oczywiste, bo swego czasu taka mapa to był nie lada rarytas).  Wędrowało się szlakami, wszystkimi zmysłami chłonąc bodźce z otaczającej dzikiej przyrody. I to w zupełności wystarczało. Nocowało się w schroniskach, a czasem u dobrego gospodarza w stodole na sianie. Teraz wymagamy więcej – chcemy kompleksowej informacji i … dodatkowych atrakcji. Gminy pogranicza inwestują więc w infrastrukturę i nie tylko, by przyciągnąć turystów właśnie do siebie. Przykładem mogą być Łapsze Niżne. To właśnie tam powstała Pętla Spiska – szlak pieszo-rowerowy na pograniczu polsko-słowackim w rejonie Spisza, będący częścią Szlaku wokół Tatr.  To ponad 62 kilometry trasy, miejscami dosyć trudnej, ale pomyślanej tak, żeby zobaczyć jak najwięcej – z dodatkowymi tarasami widokowymi z panoramą na Tatry i Pieniny z Trzema Koronami. Są specjalne miejsca postojowe, gdzie nawet można zatrzymać się na dłużej – na grilla. Kolejnym krokiem było zapewnienie turystom informacji. W ramach projektu „Człowiek w kulturze i przyrodzie polsko-słowackiego Spisza” w każdej z dziesięciu miejscowości gminy stanęły tablice informacyjne – z wymienionymi lokalnymi atrakcjami i ułatwiającymi planowanie wycieczek czasami dojścia.

     fot. arch. beneficjenta

Są też tablice panoramiczne przedstawiające górskie pasma i opisy szczytów. Dla tych, co wyruszyli na szlak także zapewniono dodatkowe atrakcje – na Górze Żor, 883 mnp powstała wieża widokowa, w najpiękniejszych miejscach widokowych dodatkowo zamontowano lunety. Planując wycieczkę warto sięgnąć po wydany w ramach projektu przewodnik. Można go znaleźć TUTAJ, a w nim trochę o przyrodzie, trochę o historii, trochę o gwarze regionu i trochę o ludowych opowieściach – pięknych boginkach, płanetnikach i strzygach.

Są wspaniałe regionalne bajki i sporo o ludowej kulturze – choćby wyjaśnienie czym były tradycyjne wypytowiny i jak działała ludowa medycyna. Można nawet spróbować nauczyć się tańca „na hajduka” – poszczególne figury są dokładnie rozpisane – choć patrząc na nie to zdecydowanie taniec dla wysportowanych. Można też pobawić się tak, jak bawiły się i nadal bawią dzieci w regionie – w rzeźbę, w wywoływanie, wyklaskiwanie czy w pański tron. Pole do popisu dla całej rodziny, bo najpopularniejsze zabawy dziecięce z regionu są szczegółowo opisane. A sam przewodnik to lektura obowiązkowa, bo po jego przeczytaniu zupełnie inaczej spojrzymy na region odwiedzając go kolejnym razem.

Blog zrealizowany w ramach zadania publicznego pt. „Współpraca, która wzmacnia i rozwija kluczem do pozytywnego wizerunku Polski na arenie międzynarodowej” finansowanego przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych RP w konkursie „Dyplomacja publiczna 2020 – nowy wymiar”.